Vandaag schrijf ik een stukje over de Videoland serie, of documentaire, “yes we can”. Of nou ja, niet zozeer over deze serie zelf, maar over wat ze hier doen en de manier waarop.
Ik ben echt onder de indruk van wat hier gebeurt. Als coach heb ik zelf ook een coachee die door behoorlijk wat traumatische ervaringen gedrag vertoont dat ik bij deze kinderen uit de kliniek herken. Ik weet dat vele instanties al hebben geprobeerd mijn coachee te helpen, maar tot nu toe heeft niets echt geholpen. Nu ik deze serie zie, besef ik dat de kinderen in deze kliniek ook al de reguliere instanties hebben geprobeerd en als ‘uitbehandeld’ zijn bestempeld door de reguliere zorg. Dat is echt vreselijk, vind je niet?
Maar blijkbaar kan deze kliniek wel iets betekenen voor deze kinderen. Ondanks jarenlange therapie, in verschillende vormen, gedwongen opnames, en uit huis plaatsingen, heeft niets kunnen bereiken wat deze kliniek in een korte tijd wel voor elkaar krijgt. De behandelaars hier laten de zogenaamd ‘uitbehandelde kinderen’, waarvan men denkt dat er niets meer mee te beginnen is, weer opbloeien. Ze zorgen ervoor dat deze kinderen zich geliefd voelen, betrokken zijn, zich belangrijk voelen en het gevoel hebben dat ze iets kunnen bereiken en ertoe doen!
Het is echt prachtig en bijzonder om te zien hoe ze dit voor elkaar krijgen. Vooral omdat ik zelf nauw betrokken ben bij mijn coachee en weet wat hij allemaal meemaakt en hoe dit hem beïnvloedt. Het is behoorlijk heftig om te beseffen dat er zoveel andere kinderen zijn die hetzelfde denken als hij. Ze delen dezelfde verhalen, reacties, gedachten en gevoelens. Het raakt me diep dat deze kliniek een positieve invloed heeft op zoveel levens die eerder vast leken te zitten in een uitzichtloze situatie.
Als coach, leg ik altijd de nadruk op het creëren van een sterke verbinding met mijn coachees, omdat ik geloof dat dit de sleutel is tot het behalen van de beste resultaten. Het is geweldig om te zien dat deze benadering ook wordt toegepast bij die kliniek, waar liefde en warmte, vertrouwen, aandacht, luisteren, het niet persoonlijk maken en vooral niet oordelen centraal staan. Deze elementen herken ik sterk in mijn eigen aanpak, en ik ben ervan overtuigd dat dit DE KEY is tot SUCCES.
Desalniettemin, moet ik toegeven dat dit niet altijd eenvoudig is. Wanneer iemand getraumatiseerd is, zijn de hersenen namelijk ingesteld op ‘bescherming.’ Ze zijn extreem gericht op ‘gevaar’ en daarom ook extreem gefocust op ‘zichzelf beschermen.’ Dit gevoel van bescherming voelt veiliger dan zich openstellen en verbinden.
Wat het extra lastig maakt, is het tegenovergestelde van hoe de hersenen van iemand functioneren die niet getraumatiseerd is, waarbij het brein voornamelijk gericht is op ‘verbinding.’
Door dat verschil ontstaat er vaak een groot gevoel van onbegrip en oordeling, wat ze juist niet willen ervaren, want dat vormt weer een extra signaal van ‘gevaar,’ waardoor ze zich nog meer willen beschermen en dit resulteert in een vicieuze cirkel.
Laat me je een voorbeeld geven om mijn punt duidelijker te maken. Voor iemand die getraumatiseerd is, kan elk enigszins negatief signaal ervoor zorgen dat hun brein in een soort ‘op tilt’ stand raakt. Dit activeert het idee dat er gevaar dreigt en leidt tot beschermende reacties zoals vechten, vluchten of bevriezen. Bijvoorbeeld, als je tegen zo iemand zegt dat je iets niet leuk vindt aan hen, of als ze iets onaardigs hebben gezegd, of zelfs als je simpelweg vraagt of ze hun blikjes in de prullenbak willen gooien in plaats van ze te laten liggen. Zelfs deze ogenschijnlijk kleine situaties kunnen ze al als ‘negatief’ opvatten. Ze horen enkel afwijzing, dat ze iets verkeerd hebben gedaan, dat het weer een fout is, dat ze niet goed genoeg zijn zoals ze zijn, enzovoort. Hierdoor interpreteert hun brein dit als een gevaar en schakelt over naar de ‘vechtmodus.’ Wat volgt is een defensieve reactie, met mogelijk een uitbarsting van verbaal geweld of misschien zelfs fysieke agressie.
Dit illustreert hoe een eenvoudige opmerking, of een doodnormale vraag om hulp, volledig uit z’n verband kan worden getrokken en de reactie niet meer in perspectief staat. Deze reactie kan zeer onaangenaam zijn. En het is begrijpelijk dat jij, met een niet getraumatiseerd brein, dit als overdreven en buiten proportie ervaart, en dit veroordeel je vaak zonder dat je het doorhebt. Je geeft waarschijnlijk onbewust aan dat deze reactie ‘niet normaal’ is, waardoor de ander zich weer afgewezen voelt en in de defensieve modus blijft.
Dit patroon zorgt ervoor dat de vicieuze cirkel zich herhaalt. Het is belangrijk om dit te begrijpen en een empathische aanpak te hanteren, waarbij je hen ondersteunt om een gevoel van veiligheid en vertrouwen te herstellen, zodat ze langzaam kunnen leren om gezondere reacties te ontwikkelen. Dit proces vergt tijd, geduld en begrip, en het helpt hen om stap voor stap weer een positievere verbinding te maken met anderen.
Kortom, het is zo belangrijk om die verbinding te blijven zoeken en niet te oordelen. Dit kan je doen door gewoon eerlijk en oprecht te zijn en het niet persoonlijk te maken. Laat dit ook zien en merken in de energie die je uitstraalt.
Ga er niet vanuit dat diegene zich niet WIL gedragen, maar ga ervanuit dat diegene zich niet KAN gedragen. Ga zonder oordeel het contact aan, vat het niet persoonlijk op als er een lelijke reactie komt, blijf rustig en kalm, wees betrouwbaar, voel de ander aan en pas je tempo daaraan aan. Dan is de kans het grootste dat je tot iemand doordringt en dat diegene toch het vertrouwen krijgt dat jij er voor hem bent.
Tot slot, het is van enorm belang voor getraumatiseerde kinderen, en eigenlijk voor iedereen, om een echte klik te hebben met iemand. Het gevoel dat je jezelf kunt zijn en volledig geaccepteerd wordt, met of zonder trauma’s en bijbehorende reacties, is van onschatbare waarde. ☺️
Verbinding ontstaat alleen als je voelt dat je er echt mag zijn!
Geef een reactie